We are excited to announce the release of “Being” (Boodan), our new album and a collaboration between San Francisco-based Iranian American composer Sahba Aminikia and Bay Area- based Persian vocalist Siavosh Behbahani “in Iran” by Mahoor Institute of Culture and Arts. “Being” is a collection of traditional Persian songs that reflect the ongoing social and political tension in Iran from the 19th century until today. The entire album is arranged for tenor vocalist in classical Persian style and piano quintet, performed and recorded by the incredible Persian Gulf Quintet in Tehran, Iran. This album is dedicated to the brave people of Iran who have kept the fire of hope alive for centuries. This collection is published both in physical format(CD) and in digital format. You can now listen to it on several streaming services:
۲ سال پیش این پروژه را شروع کردیم. دغدغه شخصی من در موسیقی این بود که چگونه می توان دامنه بیان احساسات را در آواز ایرانی گسترده تر کرد. موسیقی ایرانی عموما حول عشق غزل گونه، عرفان و در برحه ی کوچک اما درخشان چاووش به مسایل اجتماعی پرداخته. اما یاس شاملو در مواجهه با “بی تفاوتی”مردم به شرایط زمانش در شعر “بودن” یا توصیف التهاب اجتماعی در شعر “بیابان “فرم جدیدی می طلبد. خرامیدن بوی خوش گل از مبدا تا مقصدی که هر چه باشد آن بو را کم می کند و می کشد و عشق گل به لذت بخشیدن به مردمان در شعر کدکنی که به یاد اسماعیل خویی آن را سروده و ما آن را “مرگ شاعر” نام‌نهادیم نیاز به تصویر سازی دیگری دارد. هذیان هدایت در “سه قطره خون” دنیای وهم است. توصیف زلزله در “گور شد گهواره” از حسین منزوی تئاتر پر حرکت لحظات پر اضطراب خشم کوه بر روستا، فرار از سقف و خانه و در نهایت ماتم بعد از واقعه است. صبح امید پاسخ وحید دستگردی در دوران مشروطه به ناله های مرغ سحر است! پیامی که امروز موسیقی ایرانی باید آن را بیشتر جدی بگیرد!
کلام قطعه “شاعر” از ظن من یک‌تصویر سازی بدیع از عشق و تنهایی است که محمد انوشفر دوست من شعر زیبای آن را گفته است. عواطف انسانی گسترده است و بیان تصاویر و عواطف پیچیده در واژگان عامیانه و محاوره گاهی دشوار . شاعرانی که شاید ستون فرهنگ ما هستند بسیاری از این تصاویر ذهن و عواطف را با زبان فاخر فارسی نگاشته اند پس آواز ایرانی و‌موسیقی ایرانی نیز می تواند و باید تجربه های بیشتری در این زمینه انجام دهد.
در این راستا برای من مهم بود که آواز ایرانی هویت خود را حفظ کند. هویتی که تعریفش سخت است. اما تحریرها، گوشه ها و لحن ها حتما جزئی از آن هستند.
از نگاه من آواز ایرانی هنوز دنیایی است تاریک که از پتانسیل های آن کم‌می دانیم. آواز قمر، اقبال، نکیسا، سلیمان خان، صدیف و‌ناظری از دید من المان های مدرنی دارند که کمتر دیده شده اند. سفر عسرت، اثر زیبای فرخ زاد لایق و شهرام ناظری در این راستا از تجربه های بسیار موفق است.
صهبا امینی کیا همراه و همکار من در این کار بوده. در این کار فرم جواب آواز از بین رفته و صهبا فضایی رها در عین حال با چهارچوب برای آواز طراحی کرده. هارمونی ها هم متاثر از موسیقی ایرانی ،موسیقی‌کلاسیک‌غربی و هم موسیقی جز هستند.
از صهبا ممنونم برای همه خلاقیتی که در این کار به کار برد و همراهی او در این سفر.
از استاد شهرام ناظری برای همه آن چه از انسانیت و‌موسیقی در این سالها از او آموختم و‌کمکهایش در تهیه این آلبوم تشکر می کنم.
در نهایت از همسرم مریم تفرشی برای همراهی ها و طرح جلد زیبای آلبوم تشکر می کنم.
آلبوم “سه قطره خون” مجموعه ایی از مراودات موسیقیایی شخصی من با دوستم سیاوش می باشد. آواز سیاوش با توجه کامل به سنتهای موسیقیای و ادبی گذشته و موسیقی من با تاکید فراوان بر ملاحظات شخصی و برداشت شخصی من از ایران و ایرانی بودن. موسیقی ایران در طی دوره های تاریخی متفاوت مورد یورشهای فرهنگی متعدد قرار گرفته و در نتیجه این تعرضهای متعدد بسیار از خود نامطمئن و این شوک تاریخی بیش از هر هنری موسیقی را تحت تاثیر قرار داده است تا جایی که موسیقی تجربی به گوشه ایی رانده شده است و در اختیار گروه کوچکی از خواص قرار گرفته است. موسیقی سنتی نیز به گوشه ایی پناه برده و هر تجربه ایی را سریعا با انگ غیر ایرانی بودن نفی میکند. از دیدگاه ایجانب این گسستگی بین سنت و نو آوری موسیقی «مردم» را به شکلی از موسیقی تهی از غنای فرهنگی تبدیل کرده است. گویی که یا باید به احساس رو آورد یا به عقل٬ یا باید به مردم زدگی رو آورد یا روشنفکری کافه ایی و انزوا. در این آلبوم آهنگساز یا خواننده هیچ ادعایی ندارند که می خواهند هنر اصیل ایرانی را زنده نگاه دارند و یا هنر تجربی غربی را ارزشی بنهند. ما نسل جدید ایرانی هستیم که فرهنگ ایران را دوست می داریم ولی با خودمان نیر صادق هستیم که فقط با هنر ایرانی بزرگ نشده ایم. اینجانب به شخصه تحت تاثیر اذان صبحگاهی٬ موسیقی سنتی ایران٬ موسیقی راک و جاز غربی٬ موسیقی مذهبی ایران٫ موسیقی مینیمالیست٬ شوستاکویچ، فیلیپ گلس٫ حسین علیزاده و موسیقی کارتون و سریالهای ژاپنی و روسی و موسیقی پاپ ایرانی هستم که همه و همه شبانه روز در گوشمان نواخته شده اند ومیشوند. از عهد عتیق جاده ابریشم این فرصت را در اختیار ایرانیان قرار داد که همه چیز و هر هنری را بچشند و بهترین را برای خود انتخاب کرده و حتی آن را از شکل اولیه به شکل کاملتری پرورش دهند. از دید من موسیقی یک بازی است٫ کودکانه و صادقانه و نه ابزار قدرت برای آکادمی و دانشگاه٫ با عشق و خلاقیت آموزش داده میشود نه با تحقیر و توسری. حداقل من این گونه موسیق را دوست می دارم. با تشکر از دوست و همبازی من سیاوش که این فرصت و آرامش را در اختیار من قرار داد که با ملودی های غنی و پیچده بازی کنم و هویت ایرانی خودم در خود جستجو کنم و نه در کتابهای غالباً نوشته شده توسط غربیان و غریبان. توصیه من به شنوندگان این است که اگر قطعه ایی به مزاقشان خوش نیامد به قطعه بعدی گوش فرادهند. موسیقی ایران اسیر قهر تونالیته (در یک کلید اسیر شدن) میباشد و در این آلبوم سعی شده که این تمامیت خواهی تونال (در واقعیت دستگاهی) به چالش کشیده شود. اگر از این آلبوم متنفرید و یا عاشقش هستید من به شخصه خوشنودم. امیدوارم در مورد این آلبوم٫ موسیقی و زندگی بی تفاوت نباشید. باسپاس از دوست و معلم عزیزم دکتر #مهران_روحانی
که موسیقی و انسان بودن را به من آموخت.
